Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Niet kunnen loskomen van hem
van een vrouw die met tegenzin verslaafd raakte
12 jaar geleden ben ik vreemd gegaan.
Niet voor de eerste keer in mijn leven, daar zit nog een aandachtspunt waaraan ik moet werken. Op dat moment had ik met mijn vriend een huis gekocht en waren we gesettled. Ik had wel af en toe mijn twijfels, maar was niet ongelukkig.En toen kwam hij. Grappig, lang en donker. Het type waar ik altijd op viel. Het tegenovergestelde van mijn partner. Hij was mijn collega en palmde mij in op ons werk. Hij had ook een relatie en zelfs een jong kind. Hij flirtte uitgereid met mij en voor ik het wist was ik halsoverkop verliefd.
Een avond, na een congres, bracht hij mij terug naar kantoor en zoende wij in de auto. Ik was gelukkig en in de war tegelijk. Was hij ook verliefd op mij? Wat was dit? Al gauw bleek dat hij niet weg zou gaan bij zijn vriendin en zijn kind. Ik weet niet meer of ik het gevraagd heb, het zal wel denk ik. Hoe nu verder?
We hebben anderhalf jaar een geheime relatie gehad. Veel was sexueel gericht, maar het was reuze spannend en ik was echt gek op hem.
We zagen elkaar elke dag, dus het was heel intens. Na anderhalve jaar kon ik het niet meer aan. Ik was verscheurd door gevoelens van schuld en liefde en duwde iedereen van mij weg die vroeg wat er aan de hand was. Op een avond heb ik het mijn partner allemaal opgebiecht. Wij huilden samen, hij bleef nog slapen en de volgende dag heb ik mijn spullen gepakt en ben ik tijdelijk elders gaan wonen. Dat deed pijn. Nu kwam ineens alles samen. Hoe had ik dit zo lang kunnen volhouden?
Ik vertelde dit aan mijn collega waar ik de relatie mee had, en hij reageerde heel boos.
Het was toch altijd ons geheim geweest? We hebben nog een keer afgesproken, maar weer voelde ik dat het vooral om de sexuele spanning ging en toen heb ik daar ook een einde aan gemaakt. Ik viel in een zwart gat, maar had dit aan mijzelf te danken. Viel kilo’s af en het vervelende was dat ik hem nog steeds iedere dag op mijn werk zag. Hij negeerde me of deed afstandelijk, dat deed zo’n pijn! Bovenop de pijn van mijn verbroken relatie.
Gaf hij dan helemaal niets om mij? Na 4 maanden hebben mijn partner en ik met behulp van relatietherapie en veel praten de draad weer opgepakt en na een paar jaar zijn we getrouwd en inmiddels hebben we 2 kinderen . Ik vond een andere baan en was gelukkig.
Vorig jaar zat ik niet lekker in mijn vel, het liep niet lekker met mijn man door diverse omstandigheden en opeens stuurde ik hem weer een mail. Die man van jaren geleden.
Hij had mij ook al eens een mail gestuurd 2 jaar geleden, maar die had ik lachend met mijn man gedelete. Waar haalde hij het gore lef vandaan?
En nu nam ik zelf contact op. Was ik nieuwsgierig? Wist ik waar ik aan ging beginnen? Ik weet het niet . Ben een intelligente hoogopgeleide vrouw, soms vraag je je wel eens af waarom je ergens impulsief induikt.
We arrangeerde een ontmoeting. Hij moest kilometers omrijden, maar was er. Ik zag hem, voelde niets. Hij ging naast mij zitten in plaats van tegenover mij en begon eindeloos over zijn werk te praten. Ik zag iets wat ik van jaren geleden herkende … hij haalde af en toe zijn handen door zijn haar. Zenuwen?
Hij vroeg toch naar mij, wat ik deed, maar het voelde zo niet goed dat ik het gesprek afkapte en hem meldde dat dit toch niet zo’n goed idee was. Ik zei dat ik ging, hij bood mij nog een lift aan maar die weigerde ik. Ik ging naar huis.
Later kwam ik erachter dat ik boos was. Boos omdat hij mij jaren geleden zo genegeerd had op mijn werk toen het uit was met mijn partner, dat hij mij compleet had laten vallen en mij zelfs heel lullig had behandeld toen. Dat het toen niet goed met mij ging kon iedereen wel zien, maar hij deed er niets om. Vroeg niet hoe het ging.
Ik was nog steeds heel boos dus.
Na een week voelde ik toch de behoefte om dit van mij af te schrijven en er begon een uitgebreie e-mail uitwisseling over toen, hoe het was, hoe ik mij voelde, dat hij zo boos was dat ik het thuis verteld had en dat hij daarom zo lullig had gedaan, dat het hem speet, etcetera.
Draaide
Ik bekende dat ik echt dacht dat hij de liefde van mijn leven was, en hij zei dat hij dacht dat ik al definitief mijn hart aan mijn partner had gegeven. Hij draaide de zaken om… maar ik was verkocht. We haalden goede herinneringen op en langzamerhand schoof ik compleet mijn eigen gevoel maar achteren dat het altijd iets sexueels voor hem was geweest.
Was hij dan toch verliefd op mij geweest? Ja zei hij. Maar ondertussen wist ik ook dat hij een notoire vreemdganger was, dat had ik gehoord via via. Ik was zeker niet de eerste, en ook niet de laatste. Ik was wel de enige in die periode zei hij. Inmiddels was hij trouwens single, hij had de relatie na 10 jaar en 2 kinderen verbroken.
Het begon met onschuldig mailen, hij flirtte met mij, vindt mij prachtig en leuk, veel complimenten, herinneringen ophalen, ik ging helemaal voor de bijl. We zagen elkaar weer een keer. De eerste keer zoenen en na 4 maanden belandde ik na een heerlijke dag samen bij hem in bed. Dat bevestigde wel weer mijn vermoeden dat het het hem daarom te doen was, maar ik was weer volledig verkocht.
Nu een jaar verder zie ik hem af en toe, en daar leef ik naar toe. We kletsen wat: vrijen, eten en hebben het leuk. Maar, er is geen diepgang.
En als ik het echt ergens over wil hebben dan negeert hij het of dan gaat hij snel over op iets anders. Hij wil geen zware gesprekken, hij wil wel weten hoe het met mij gaat maar vraagt het nooit, hij praat veel en luistert weinig. Mijn man is compleet anders. Ik begrijp dit niet, en toch vind ik hem heel leuk. Telkens als ik hem gezien heb ben ik een paar dagen een beetje van slag, en dan pak ik mijn gewone gezinsleven weer op. Ik dacht dat ik zo wel zou kunnen leven, maar merk na onze laatste ontmoeting dat het zo niet werkt.
Andere vrouwen
Als hij niet reageert op een e-mail van mij, dan word ik chagrijnig.
Ik heb het al velen malen proberen te beëindigen. Heb al hele brieven aan hem geschreven, die ik uiteraard nooit heb gepost omdat hij niet van zware kost houdt. Ik voel me ontzettend stom en dom dat ik in deze situatie terecht ben gekomen.
Hij is het niet waard, ik kom tekort bij hem, maar ik kan hem nog niet loslaten. Als ik er alleen maar aan denk dat ik hem nooit meer zie word ik spontaan misselijk en krijg ik een steen in mijn buik.
Hij ziet ondertussen ook andere vrouwen, daar is hij open in. Dus ik ben niet de enige. Hij is tenslotte single en heeft geen verplichtingen.
Ik word er heel bij van om bij hem te zijn, maar ik denk dat mijn grote angst is dat hij nooit om mij gegeven heeft en dat doet ontzetten veel pijn. Kan ik hem binnenkort loslaten?
Ik hoop het zo. Voor mezelf en mijn gezin, want als ik dit verhaal teruglees dan schrik ik dat het zover is gekomen en zijn tussen de regels alle signalen heel duidelijk dat dit nergens naar toe gaat.
Groeten,
Simone Vissers, Almelo
